Στον λίγο ελεύθερο χρόνο που μπορεί να βρεθεί, προσπαθώ κι εγώ να ταξιδέψω με μια σειρά. Στο σπίτι, βέβαια, η επιλογή κάθε φορά είναι… αποτέλεσμα σκληρών διαπραγματεύσεων. Για παράδειγμα, πρόσφατα είδα το «Bridgerton» γιατί επέμενε η Μαρέβα. Και, σε αντιστάθμισμα, δέχτηκε και εκείνη να δει το «Lupin», που ήταν η δική μου προτίμηση.
Το «Queen’s Gambit», πάντως, το παρακολούθησα μόνο εγώ. Ξεκίνησα με αφορμή το ενδιαφέρον μου για τη στρατηγική που διαπνέει το σκάκι. Στην πορεία, όμως, με κέρδισε η επιμονή της νεαρής πρωταγωνίστριας να πετύχει τους στόχους της. Αλλά και να αντιπαλέψει τους δαίμονές της, προσαρμόζοντας τον κόσμο στο ασπρόμαυρο πλαίσιο του παιχνιδιού. Και όλα αυτά σε μια ανδροκρατούμενη κοινωνία, με φόντο τις δεκαετίες του ’50 και του ’60. Η Anya Taylor Joy είναι πραγματικά συγκλονιστική.
Όσο για το «Lupin», το «κλειδί» της επιτυχίας του είναι, νομίζω, η ίδια η μεταφορά του ήρωα του 1907 στο Παρίσι του 2020: Ο πρωταγωνιστής κινείται με τις ίδιες μεθόδους και στα ίδια μέρη όπου τοποθέτησε και ο Maurice Leblanc τον μυθιστορηματικό Arsène Lupin. Και εκπέμποντας τα ίδια κοινωνικά μηνύματα στη σύγχρονη Γαλλία: Η διαρκής μάχη με την ανισότητα, αλλά στο περιβάλλον μιας πιο ευρύχωρης κοινωνίας. Με τον ευγενή παράνομο να είναι, πλέον, μαύρος που έχει λευκή σύντροφο. Και με Γάλλους αστυνομικούς αραβικής καταγωγής να τον καταδιώκουν. Γιατί η καταγγελία ίσως και να αποδεικνύεται πιο θαρραλέα όταν αυτή δεν είναι κραυγαλέα.
Η αλήθεια είναι ότι οι σειρές για μεγάλες πλατφόρμες έρχονται να πλαισιώσουν την κινηματογραφική δημιουργία και να μεγεθύνουν το οπτικοακουστικό περιεχόμενο. Εμπλουτίζοντας τον καθημερινό πολιτισμό και τροφοδοτώντας τον θεατή με σκέψεις και εικόνες, αλλά και με ενδιαφέρουσες πληροφορίες. Θα παρέπεμπα, ας πούμε, στις συνεντεύξεις του David Letterman ή στο ντοκιμαντέρ «A life on our Planet». Αλλά και στις ανάλογες σειρές του EΡΤflix, που είναι μία ακόμη από τις ευχάριστες εκπλήξεις της αναγεννημένης ΕΡΤ.
Αξίζει, πάντως, να σημειώσω ότι και στον τομέα αυτόν η Ελλάδα σήμερα όχι απλώς παρακολουθεί, αλλά πρωταγωνιστεί. Είτε προωθώντας στη διεθνή αγορά εγχώριες παραγωγές, όπως το «Έτερος εγώ», είτε φιλοξενώντας εδώ γυρίσματα, όπως της σειράς «Τεχεράνη» για λογαριασμό της Apple TV. Με άλλα λόγια, η «ψυχαγωγία της οθόνης» δεν αποτελεί στις μέρες μας μόνο κομμάτι της κοινωνικής ζωής, αλλά και κρίσιμη πλευρά της οικονομικής. Είναι χρήσιμο να το θυμόμαστε αυτό κάθε φορά που πατάμε το κουμπί του τηλεκοντρόλ ή του υπολογιστή μας.
Επιμέλεια: Δημήτρης Ρηγόπουλος
πηγή: kathimerini.gr
Σε συνεργασία με tomanifesto.gr