Ημουν 25άρης και ζούσα στο Λονδίνο όταν οι Νέοι Εργατικοί θριάμβευσαν στις εκλογές της 1ης Μαΐου 1997. Την επόμενη μέρα, όταν ο Τόνι Μπλερ έφτασε στην Ντάουνινγκ Στριτ, είχα ραντεβού στο Κάμντεν, στο ατελιέ του Σερ Αντονι Κάρο για μια συνέντευξη με τον διάσημο γλύπτη. Ηταν μια ηλιόλουστη μέρα σε μια εποχή που οι ηλιόλουστες μέρες ήταν πολύ λιγότερες από όσες είναι σήμερα στη Βρετανία, καθώς η κλιματική αλλαγή δεν είχε ακόμα προχωρήσει. Ο Σερ Αντονι πρότεινε να καθίσουμε σε ένα μεγάλο τραπέζι κοντά στα υπό κατασκευήν μεγάλα μεταλλικά γλυπτά του και το πρώτο πράγμα που μου είπε ήταν πόσο αισιόδοξος ήταν επειδή εξελέγη ο Μπλερ. Είκοσι τρία χρόνια μετά, μια πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη με τον Τόνι Μπλερ, πραγματοποιήθηκε όταν ένας καλός φίλος είχε την καλοσύνη να με φέρει σε επαφή με τον Βρετανό πρώην πρωθυπουργό.
Ομολογώ ότι ο Τόνι Μπλερ είναι ο μόνος ξένος πολιτικός που παρακολουθώ συστηματικά. Ποτέ δεν έπαψε να με εντυπωσιάζει με το μυαλό, με το χάρισμα που διαθέτει και φυσικά με τις ηγετικές του ικανότητες, ακόμα, και στις πιο αμφιλεγόμενες περιόδους τnς 10ετούς πρωθυπουργίας του. Η πολιτική φιλοσοφία που πολλοί ονόμασαν «Μπλερισμό» είναι η συμφιλίωση των αντιθέτων με έναν τρόπο που να οδηγεί τα πράγματα όχι στην ακινησία, αλλά σε μια νέα δυναμική προοπτική – και αυτό φάνηκε από τη μεταμόρφωση του Εργατικού Κόμματος έως την ιστορική Συμφωνία για την ειρήνη στη Βόρεια Ιρλανδία (Good Friday Agreement). Εχω καταλάβει σωστά τον «Μπλερισμό»; Αυτή ήταν η πρώτη ερώτηση που έκανα στον Τόνι Μπλερ όταν τον είδα στην οθόνη του υπολογιστή μου το πρωί της Τε- τάρτης 3 Ιουνίου.
«Ναι, έχετε καταλάβει σωστά», απάντησε ευγενικά. «Για εμένα αφορά την έννοια του δικαίου, την κοινωνική δικαιοσύνη και την πίστη στην ισότητα και φυσικά το πως εφαρμόζουμε αυτές τις αξίες στον σύγχρονο κόσμο. Αποφεύγουμε την ιδεολογία της Αριστερας που αντιμετωπίζει την κρατική εξουσία ως αυτοσκοπό και της Δεξιάς που βλέπει τους ανθρώπους όχι ως μέρος μιας κοινωνίας, αλλά ως άτομα που πρέπει να τα βγάλουν πέρα μόνοι τους. Η πολιτική μας στηρίζει τον άνθρωπο με έναν τρόπο συμβατό με τον σύγχρονο κόσμο. Σήμερα, για παράδειγμα, η μεγαλύτερη πρόκληση είναι η τεχνολογική επανάσταση. Μια σύγχρονη πολιτική πρέπει να διασφαλίζει ότι οι καρποί της τεχνολογικής επανάστασής κατανέμονται εξίσου σε όλους».
– Παρ’ όλα αυτά παρακολουθούμε μια συνεχιζόμενη διάσπαση της Δύσης. Βλέπουμε να κυριαρχεί διχασμός στις ΗΠΑ. Βλέπουμε την αποσύνδεση του Ηνωμένου Βασιλείου από την Ε.Ε. με το Brexit, την απομάκρυνση των ΗΠΑ από την Ευρώπη καθώς και εντεινόμενες διαιρέσεις εντός της Ε.Ε. Μπορούμε να αναστρέψουμε αυτήν τη διαδικασία;
– Αυτό ήταν το μεγάλο ερώτημα στον κόσμο πριν από τον κορωνοϊό, αλλά νομίζω ότι όλα τα ζητήματα που υπήρχαν πριν από την πανδημία θα επανέλθουν μετά, πιο έντονα και πιο πιεστικά. Κατ’ αρχάς, για εμένα η ενότητα και η συμφιλίωση πρέπει να γίνονται στην πολιτική προκειμένου να επιτυγχάνουμε την αλλαγή και όχι για να τη σταματούμε ή για να αρκούμαστε στον χαμηλότερο κοινό παρονομαστή αλλαγής. Το ερώτημα είναι αν ο λαϊκισμός, τόσο της Αριστεράς όσο και της Δεξιάς, που έχει παραμορφώσει τη δυτική πολιτική τα τελευταία χρόνια μπορεί τώρα να αντικατασταθεί από μια πολιτική που να βασίζεται στην αποτελεσματική διακυβέρνηση. Η συνοχή σε μια κοινωνία πρέπει να υπάρχει όχι μόνο γιατί έχουμε κοινές προκλήσεις αλλά και γιατί πρέπει να τις αντιμετωπίσουμε με τρόπο που να είναι δίκαιος για όλους. Οι πολίτες πρέπει να αισθάνονται συμμέτοχοι στον αγώνα για το μέλλον. Αυτή είναι η μεγάλη πρόκληση. Ρωτάτε λοιπόν πας θα αναστρέψουμε την πορεία.
Ξέρετε, είμαι αιωνίως αισιόδοξος, αλλά η αισιοδοξία μου έχει πληγεί τα τελευταία χρόνια. Ωστόσο, ελπίζω ότι μπορούμε να επιτύχουμε αυτή τη μεταβολή, την οποία άλλωστε χρειαζόμαστε απεγνωσμένα. As δούμε την Ελλάδα. Είχατε πάντα έναν ανταγωνισμό ανάμεσα στην Κεντροδεξιά και την Κεντροαριστερά. Διαπιστώσατε ότι αν μια κοινωνία βρεθεί σε μια κατάσταση όπου επικρατούν θεμελιώδες διαιρέσεις και κάποιοι ακολουθούν έναν δρόμο προς την εξουσία μέσα από την εκμετάλλευση αυτών των διαιρέσεων, τότε τα πράγματα γίνονται επικίνδυνα. Νομίζω πως όταν οι άνθρωποι αρχίζουν να βιώνουν τον λαϊκισμό της Αριστεράς και της Δεξιάς, τότε μόνο συνειδητοποιούν τι έχουν χάσει, αλλά η αντιστροφή και η ανάκαμψη είναι δύσκολη…
– Η ανάκαμψη είναι δύσκολη, αλλά φαίνεται ότι στην Ελλάδα κατορθώσαμε να ανακάμψουμε και να απομακρυνθούμε από τον λαϊκισμό.
– Πράγματι το κατορθώσατε και πιστεύω επίσης ότι η Ελλάδα έκανε σπουδαία δουλειά στην αντιμετώπιση της κρίσης του κορωνοϊού. Πιστεύω επιπλέον ότι ο πρωθυπουργός σας, ο Κυριάκος Μητσοτάκης, επικεντρώνεται σε λογικές μεταρρύθμισεις για το μέλλον.
– Υπάρχει το ερώτημα της Τουρκίας. Η Δύση χάνει ή όχι την Τουρκία; Και επίσης, πώς αντιμετωπίζουμε μια Τουρκία που εμπλέκεται διαρκώς σε συγκρούσεις και αντιπαραθέσεις στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο; Αντιπαραθέσες και με την Ελλάδα καθώς η Τουρκία ανακοίνωσε πρόσφατα σχέδια για έρευνες υδρογονανθράκων μέσα στην ελληνική υφαλοκρηπίδα. Πώς διαχειριζόμαστε την Τουρκία;
– Αυτή είναι μια μεγάλη πρόκληση για την Ευρώπη. Θυμάμαι την πρώτη εποχή της πρωθυπουργίας Ερντογάν όταν στην Ε.Ε. ξεκινούσαν οι ενταξιακές διαπραγματεύσεις με την Τουρκία. Πολλοί ήταν αισιόδοξοι, αλλά τα πράγματα άλλαξαν δραματικά την τελευταία δεκαετία. Τώρα είμαι πολύ ανήσυχος για τη δράση της Τουρκίας στη Λιβύη, αλλά και για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Η Ευρώπη πρέπει να καταστήσει σαφές ότι βρίσκεται στο πλευρό της Ελλάδας. Η εκμετάλλευση υδρογονανθράκων στα πεδία μεταξύ Ελλάδας, Αιγύπτου και Ισραήλ είναι εξαιρετικά σημαντική και δεν μπορεί να ακυρωθεί μονομερώς μέσα από την ανακήρυξη διαφόρων θαλάσσιων ζωνών. Πρόκειται για μια μεγάλη πρόκληση απέναντι στην οποία η Ευρώπη πρέπει να ανταποκριθεί με ενιαίο τρόπο.
– Κάποιοι στην Αθήνα λένε ότι κατά τη διάρκεια της πρωθυπουργίας σας μάλλον φτάσατε κοντά σε συμφωνία με τον τότε Ελληνα πρωθυπουργό Κώστα Σημίτη για τα Γλυπτά του Παρθενώνα. Ισχύει;
– Οχι, δεν έγινε κάτι τέτοιο. Ξέρετε, το θέμα των Γλυπτών είναι ένα από αυτά τα δύσκολα ζητήματα που ας ελπίσουμε ότι θα επιλύσουμε κάποτε. Είχαμε μια πολύ καλή σχέση με τον Κώστα Σημίτη και τον εκτιμούσα πάρα πολύ. Πάντα τα πήγαινα καλά με τους Ελληνες πρωθυπουργούς. Αλλά τα Γλυπτά του Παρθενώνα βρίσκονταν πάντα μέσα σε ένα κουτί με την ένδειξη «μην αγγίζετε», τουλάχιστον κατά τη διάρκεια της δικής μου εποχής.
Του Παύλου Παπαδόπουλου για την Καθημερινή
Σε συνεργασία με tomanifesto.gr