ΠΕΝΘΟΣ, «ονομάζεται το συναίσθημα λύπης και θλίψης, που νοιώθει κάποιος, όταν του συμβεί κάποια μεγάλη συμφορά, συνήθως όταν χάνει κάποιο αγαπημένο του πρόσωπο». Την Τετάρτη (22 Ιουλίου, 2020) στη Βουλή ο ΣΥΡΙΖΑ-και οι απόντες ΑΝΕΛ- δεν έχασαν, ευτυχώς, κάποιο αγαπημένο πρόσωπο, αλλά έχασαν το φύλο συκής. Εμφανίστηκε εντελώς γυμνή η «συμμορία» της πιο άθλιας σκευωρίας που υπήρξε από συστάσεως του ελληνικού κράτους.
ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ άφωνοι και εμφανώς φοβισμένοι παρακολούθησαν δίκην μαρτυρίου, την πλήρη αποκάλυψη του αίσχους που διέπραξαν, απολύτως συνειδητά, σε βάρος 10 πολιτικών-και των οικογενειών τους-επί 2,5 χρόνια. Άκουσαν τον Α. Σαμαρά να παραδίδει μαθήματα αστικής αξιοπρέπειας και υγιούς δυσανεξίας στον «συμμοριτισμό». Άκουσαν αμήχανοι και φοβισμένοι, ότι η Δημοκρατία και η Δικαιοσύνη, ευτυχώς, είναι πολύ πιο ισχυρές από τον πολιτικό κατσαπλιαδισμό. Συνειδητοποίησαν, ότι δεν αρκεί ένα αδίστακτο ασκέρι να στήνει σκευωρίες πάνω σε μια ουζοκατάνυξη. Ότι δεν αρκεί ένας αδίστακτος «εκτελεστής» κι ένα παρεάκι δικαστικών και «δημοσιογράφων» για να γίνει η «δουλειά». Κατάλαβαν, ότι «ο κόσμος το έχει τούμπανο κι αυτοί κρυφό καμάρι», ότι ο ιθύνων νους της σκευωρίας δεν είναι ο θλιβερός πρώην εισαγγελέας, αλλά ο «χαρισματικός ηγέτης».
ΚΑΙ το έβαλαν στα πόδια. Αποχώρησαν από τη Βουλή, θυμίζοντας δαρμένο σκυλί. Βυσσοδόμησαν κατά του Συντάγματος και του Πολιτεύματος, νομίζοντας, ότι έχουν κάνουν με συνδικαλιστικές ντρίπλες αμφιθεάτρου και όχι με μια συντεταγμένη Πολιτεία. Νόμισαν, ότι αρμολογώντας τους αρμούς της εξουσίας, θα μπορούσαν να κυβερνούν για «10 χρόνια». Αρκεί να «έβαζαν στην φυλακή 2-3», με το «έτσι θέλω». Αποχώρησαν από ενοχή και αμηχανία, θέλοντας να ανασυνταχθούν και να «γλύψουν τις πληγές» τους. Που είναι βαθιές και ανεπούλωτες. Είναι ανεξίτηλο στίγμα.
ΟΙ «γενναίοι του Μπρανκαλεόνε» ήρθε η στιγμή να καταλάβουν πόσο λίγοι και θλιβεροί είναι. Αλλά και πόσο εκτεθειμένοι στη Νέμεση της Δημοκρατίας. Λογική η άτακτη φυγή από την Βουλή. Αλλά όχι επαρκής. Τα δύσκολα για την «συμμορία» είναι μπροστά και όχι πίσω. «Αυταπατημένοι Τσίπρες», «αλαζόνες Παπαγγελόπουλοι», «μοχθηροί Πολάκηδες», «μουλωχτοί Καλογήρου», «μαγκίτες με θητεία στο Αιγάλεω», «διάτρητοι Παππάδες», επίορκοι δικαστικοί «λειτουργοί», «πληρωμένα πιστόλια» της δημοσιογραφίας, βρίσκονται πρόσωπο με πρόσωπο με την Δικαιοσύνη. Εύλογο κι ανθρώπινο είναι να πενθούν σήμερα.
ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ, εκτεθειμένοι σε κοινή θέα, μαζί με το πτώμα-Φρανκεστάιν που δημιούργησαν. Κλαίνε πάνω από την «χυμένη καρδάρα». Αντιμέτωποι με τις συνέπειες των πράξεων τους. Τα κόλλυβα δεν ξέρω, πότε θα φαγωθούν.