Μιχάλης Τσιντσίνης
Ο Μηταράκης τον υποδεχόταν όπως ο Λάκης Κομνηνός την Ελενα Ναθαναήλ – με αγκαλιές υπερσκηνοθετημένης περιπάθειας μπροστά στις κάμερες. Η κυβέρνηση τον καλούσε στο Μαξίμου «για διαπραγματεύσεις» – σαν να ήταν Λίβυος στρατάρχης. Οι διαπραγματεύσεις έφτασαν να γίνονται ζωντανά στα τηλεοπτικά στούντιο, με την πλευρά της –τρόπος του λέγειν– συντεταγμένης πολιτείας να «παγώνει» τον σχεδιασμό της για χάρη του.
Ολες αυτές τις τιμές επιδαψίλευαν στον Κώστα Μουτζούρη δημοσίως. Γιατί στο παρασκήνιο βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας λειτουργούσαν μέχρι πρότινος πιο δραστικά, ως πολιτικοί του σπόνσορες.
Τώρα ο περιφερειάρχης Βορείου Αιγαίου αναθεματίζεται ως γραφικός και επικίνδυνος. Η αλήθεια είναι, όμως, ότι η επικινδυνότητά του δεν θα είχε φτάσει ποτέ σε τέτοια επίπεδα εάν δεν την είχε αποχαλινώσει η αμφιθυμία της κυβέρνησης – που, αντί να κυβερνά, έκανε μαζί του συνδικαλισμό.
Ετσι παρουσιασμένο, το έλλειμμα της κυβέρνησης μοιάζει με έλλειμμα «τακτικής». Με βραχυκύκλωμα λόγω λανθασμένων χειρισμών. Αν όμως ήταν μόνο τέτοιο, θα είχε αποδώσει μία από τις τρεις-τέσσερις επανεκκινήσεις που επιχείρησε στη μεταναστευτική της πολιτική.
Το αδιέξοδο αντανακλά μια βαθύτερη αντίφαση στο κυβερνητικό στρατόπεδο. Ακόμη και στελέχη υπονόμευαν με τη ρητορική τους τον διακηρυγμένο στόχο.
Οταν υπουργοί έλεγαν μέχρι προχθές ότι πέφτουμε «θύματα προσπάθειας αλλοίωσης της χώρας» και ότι δεν θέλουν ούτε ευρώ από την Ευρωπαϊκή Ενωση, «αν είναι να καταστραφεί η Ελλάδα»· όταν ο πρώην πρωθυπουργός μιλούσε για εισβολή· όταν βουλευτές ζητούσαν να «ξεπεράσουμε τα ταμπού με τα ξερονήσια»· όταν στη συμπολίτευση επικρατεί τέτοια μουτζουρογλωσσία, τι τον θέλεις τον αυθεντικό Μουτζούρη;
Το θέμα δεν είναι τάχα ιδεολογικό. Ανεξαρτήτως του πώς τοποθετείται κανείς απέναντι στις απόψεις περί μουσουλμανικής εισβολής και αλλοίωσης πληθυσμού, δεν μπορεί να μην αναγνωρίσει ότι ακριβώς τις ίδιες θεωρίες σέρβιρε στην τοπική κοινωνία και ο περιφερειάρχης.
Ακριβώς την ίδια απειλή επικύρωναν από τα τηλεπαράθυρα υπουργοί και βουλευτές, νομιμοποιώντας αυτούς που πιάνουν τώρα τα όπλα. Και λογικά. Οταν σου λένε ότι πέφτεις θύμα εισβολής, δεν σου υπαγορεύουν να αμυνθείς με κάθε μέσο;
Προεκλογικά, κάποιοι στη Νέα Δημοκρατία φοβούνταν το αριστερό πεζοδρόμιο. Φοβούνταν ότι από εκεί μπορούσε να προέλθει μια «προβοκάτσια» κοινωνικής αναταραχής.
Κυνηγώντας το αριστερό πεζοδρόμιο, τους διέφυγε το δεξιό. Τους ξέφυγαν τα δικά τους «Εξάρχεια». Κι έφτασαν να πολιορκούν στρατόπεδα με καραμπίνες.
ΠΗΓΗ: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ