Μπορεί η ΕΕ να είναι η μεγαλύτερη παραγωγός ελαιόλαδου, εισφέροντας σχεδόν το 70% των ποσοτήτων που παράγονται παγκοσμίως, ταυτόχρονα όμως είναι και η μεγαλύτερη εισαγωγέας, απορροφώντας πάνω από το 50% του παγκόσμιου εμπορίου.
Μάλιστα, οι εισαγωγές κινούνται τα τελευταία χρόνια με σταθερά αυξητικούς ρυθμούς, δημιουργώντας «ευκαιρίες» για τρίτες χώρες που κατέχουν ήδη ή επιθυμούν να αποκτήσουν ισχυρότερη θέση στην παγκόσμια αγορά. Σύμφωνα με ενδιαφέρουσα ανάλυση που πραγματοποίησε πρόσφατα το CBI (Κέντρο Προώθησης Εισαγωγών από Αναπτυσσόμενες Χώρες, που χρηματοδοτείται από το ολλανδικό υπουργείο Εξωτερικών), την πενταετία 2015-2019, οι μισές από τις ποσότητες που διακινήθηκαν στη Γηραιά Ήπειρο ήταν ευρωπαϊκής προέλευσης, ενώ το υπόλοιπο 50% προήλθε από αναπτυσσόμενες χώρες.
Το CΒΙ επικεντρώθηκε επίσης, σύμφωνα με την “Υπαιθρο Χώρα”, στις καταναλωτικές τάσεις και στις προοπτικές που παρουσιάζει η ζήτηση σε ευρωπαϊκές παραγωγικές και μη χώρες, προσπαθώντας να εντοπίσει «δυναμικούς προορισμούς». Σύμφωνα με την ανάλυση του Κέντρου, η Γαλλία, το Ηνωμένο Βασίλειο, η Ολλανδία, η Ελβετία και το Βέλγιο μπορούν στο εγγύς μέλλον να αποτελέσουν τέτοιους προορισμούς για αναπτυσσόμενες τρίτες χώρες και, μάλιστα, στην κατηγορία του έξτρα παρθένου ελαιολάδου.
Όπως αναφέρεται στην ανάλυση του CΒΙ, το μεγαλύτερο μέρος των εισαγωγών ελαιολάδου που πραγματοποιούν τα ευρωπαϊκά κράτη προέρχεται από το ενδοκοινοτικό εμπόριο και αφορά κυρίως χύμα προϊόν, το οποίο αναμειγνύεται από τις μεγάλες εταιρείες πριν από την εμφιάλωση. Σημαντικοί όγκοι διακινούνται σε χύμα μορφή μεταξύ των παραγωγικών κρατών από αυτές τις εταιρείες, ώστε να κατευθυνθούν στη μεταποίηση. Συνολικά, το 2020 τα ευρωπαϊκά κράτη εισήγαγαν 1,6 εκατ. τόνους ελαιολάδου αξίας 3,7 δισ. ευρώ, συμπεριλαμβανομένου του ενδοκοινοτικού εμπορίου.