Της Δέσποινας Κωνσταντίνου
Προέδρου Εργατοϋπαλληλικού Κέντρου Κατερίνης
Εν όψει της προσπάθειας (…για μία ακόμη φορά) διεξαγωγής του 37ου εκλογικού Συνεδρίου της μοναδικής και ενιαίας τριτοβάθμιας συνδικαλιστικής οργάνωσης των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα στην Ελλάδα, ψάχνω να βρω τη σύνδεση στα όσα μας εμπιστεύονται καθημερινά -πολλές φορές κρυφά, άλλες ανώνυμα- εργαζόμενοι στις οργανώσεις μας και στα όσα γράφονται και ανακοινώνονται όλο αυτό το διάστημα σχετικά με το συνέδριο της ΓΣΕΕ στα ΜΜΕ.
Από τη μία, υπάρχουν οι μαρτυρίες και τα βιώματα των απελευθερωμένων ωραρίων και της απλήρωτης υπερωριακής (και όχι μόνο) εργασίας, του δικαιώματος του εργοδότη να υποβαθμίζει όποτε θέλει τις αμοιβές και τους όρους εργασίας, του mobbing σε όλους σχεδόν τους χώρους εργασίας, της έλλειψης προστασίας της μητρότητας, της άνισης μεταχείρισης γυναικών, μονογονεϊκών οικογενειών, λοατκι εργαζομένων, το συντηρητικό δόγμα της δήθεν ανταγωνιστικότητας και μιας ανάπτυξης που θα στηρίζεται μονομερώς σε χαμηλούς μισθούς, χαμηλές συντάξεις και κουτσουρεμένα δικαιώματα.
Από την άλλη, κομματικοί στρατοί από επαγγελματικά στελέχη, φοιτητές, αγρότες, συνταξιούχους, συζύγους, τέκνα κοκ και συνεργαζόμενοι τυχοδιώκτες εμφανιζόμενοι ως οι απόλυτοι υπερασπιστές των εργασιακών δικαιωμάτων που διαπράττουν πλείστες ποινικά κολάσιμες πράξεις και βιαιότητες εναντίον των νόμιμα εκλεγμένων εκπροσώπων των εργαζομένων. Την ίδια ώρα που όλες ανεξαιρέτως οι κυβερνήσεις κάνουν πραγματικά επέλαση και αντιμετωπίζουν τα συνδικάτα ως εχθρούς… Οι κατηγορίες που αποδίδουν οι παρατάξεις μεταξύ τους, η διαφθορά, η γραφειοκρατία, η νόθευση και η βία γίνανε συνθήματα, χωρίς ποτέ να αντιμετωπιστούν στην πραγματικότητα της καθημερινής ευθύνης.
Τελικά ποιος δικαιούται να εκπροσωπεί τους εργαζόμενους; Και με ποιον τρόπο δικαιούται να τους εκπροσωπεί; Και αν θέλετε στην τελική ποιοι εκπροσωπούνται μέσω του μοναδικού θεσμού προστασίας των δικαιωμάτων μας;
Η συνδικαλιστική πυκνότητα, ειδικά στον ιδιωτικό τομέα, είναι ελάχιστη: ένα πολύ μικρό ποσοστό εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα είναι οργανωμένοι στα σωματεία τους. Αναγκαίο περισσότερο από ποτέ, οι Συνδικαλιστικές Παρατάξεις να συμφωνήσουν σε ένα πρόγραμμα συμμετοχής όλων των εργαζομένων στα σωματεία και μέτρων εκσυγχρονισμού τους με συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα εφαρμογής τους.
Τα συνδικάτα σήμερα επιβάλλεται να έχουμε όραμα χωρίς αυτό να κρύβει τις λεπτομέρειες της καθημερινότητας, που να χωράνε όλες και όλοι σε αυτό και να προσπαθήσουμε μαζί για την αποκατάσταση των δικαιωμάτων των εργαζομένων να διαπραγματευόμαστε για καλύτερους μισθούς, οφέλη και συνθήκες εργασίας. Να υπερασπίσουμε επιτέλους ΟΛΟΙ την Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση και να εξηγήσουμε στον κάθε εργαζόμενο με απλά και λίγα λόγια τι ακριβώς σημαίνει γι’ αυτόν. Να διαπραγματευτούμε ότι το αποτέλεσμα της ανάπτυξης θα μοιράζεται δίκαια, ότι τα όποια κέρδη θα συνοδεύονται από αναδιανομή. Να επιμείνουμε στην επένδυση στο ανθρώπινο δυναμικό και στον παράγοντα εργασία, με ποιότητα, εκπαίδευση, έρευνα και καινοτομία.
Να δείξουμε ορθολογισμό και θάρρος να μιλήσουμε για τα πραγματικά προβλήματα αυτών που εκπροσωπούμε, να παντρέψουμε τις ανάγκες του κόσμου με λύσεις που θα προτείνουμε με επιχειρήματα, λύσεις που θα είναι δίκαιες και θα μας πάνε ένα βήμα πιο πάνω. Οι απραγματοποίητοι ρομαντικοί στόχοι και τα παρωχημένα συνθήματα δεν μπορεί να είναι το όραμα μας. Χρειάζεται σχέδιο, πράξεις και ο ένας να κρατάει το χέρι του άλλου, μία ατελείωτη αλυσίδα, που ο κάθε κρίκος θα έχει το δικό του ρόλο σε αυτή την προσπάθεια που ξεκίνησε πριν 100 περίπου χρόνια.
Είμαι σε θέση πλέον να πω με βεβαιότητα ότι ο κόσμος της μισθωτής εργασίας έχει τεκμηριωμένη επιχειρηματολογία και δικαιούται να διεκδικεί το δίκιο του μέσα από θεσμικές διαδικασίες. Συνεπώς, η παρεμπόδιση διεξαγωγής του συνεδρίου της ΓΣΕΕ, αλλά και όλων των άλλων ταλαιπωρημένων αυτά τα χρόνια συνδικαλιστικών οργανώσεων, πλήττει βάναυσα όχι μόνο τα συνδικάτα και τους εργαζόμενους στο σύνολο τους αλλά και τον ίδιο τον πυρήνα της δημοκρατικής λειτουργιάς της κοινωνίας. Είναι απαράδεκτα και δεν πρέπει σε καμιά περίπτωση να επαναληφθούν όλα αυτά που έγιναν πριν ένα χρόνο περίπου από τους «κομματικούς ταξικούς συνδικαλιστές» και που είχαν ως αποτέλεσμα για μία ακόμη φορά τη δυσφήμιση του Συνδικαλιστικού μας κινήματος. Είναι χρέος όλων μας να συμβάλλουμε στον τερματισμό οριστικά της ανομίας και στην προάσπιση των δημοκρατικών διαδικασιών.
Ας σαρώσουμε στο πέρασμα μας για περισσότερη δικαιοσύνη και δημοκρατία στους χώρους εργασίας και για εξαΰλωση κάθε είδους κοινωνικής ανισότητας και ανελευθερίας στη ζωή μας. Μπορεί βέβαια, όπως πολύ εύστοχα έχει ειπωθεί, να μη μας ανήκει να ολοκληρώσουμε το έργο, δεν έχουμε όμως το δικαίωμα να απέχουμε και να μην το αρχίσουμε…Αυτός ο αγώνας, που αφορά στην ουσία της ύπαρξης των συνδικάτων και της διεκδίκησης των εργασιακών και κοινωνικών μας δικαιωμάτων, πρέπει να δοθεί με τρόπο που μπορούμε να τον κερδίσουμε και όχι για την τιμή των όπλων.