Ακόμα προσπαθώ να καταλάβω γιατί ένα πρόσωπο για την προεδρία της Δημοκρατίας που θα προέρχεται από τον χώρο της Κεντροαριστεράς θεωρητικά έχει τις προδιαγραφές να ενώσει, ενώ αντιθέτως μια υποψηφιότητα από τον χώρο της Κεντροδεξιάς δεν τις διαθέτει. Προδιαγραφές, βεβαίως-βεβαίως, που θέτει πάντα ο λεγόμενος προοδευτικός χώρος όταν στην κυβέρνηση είναι η Νέα Δημοκρατία.
Του Χάρη Παυλίδη
Επίσης δεν μπορώ να καταλάβω γιατί η Κεντροαριστερά και η Αριστερά έχουν την «τεχνογνωσία» ώστε να γνωρίζουν τι χρειάζεται η χώρα και ποιο πρόσωπο είναι κατάλληλο προκειμένου να ενώσει τον ελληνικό λαό, ενώ αντιθέτως η Κεντροδεξιά και η Δεξιά αν και πλειοψηφούσες δυνάμεις στην κοινωνία οφείλουν να υποτάσσονται στην «παράδοση» που έχουν κατασκευάσει οι μειοψηφίες.
Χωρίς περιστροφές η κυβέρνηση που σχηματίζει το πρώτο κόμμα έχει τον πρώτο λόγο. Στην προκειμένη περίπτωση θα έλεγα και τον τελευταίο. Ο πρωθυπουργός και η κοινοβουλευτική ομάδα θα αποφασίσουν, θα προτείνουν και στη συνέχεια οι διαδικασίες που προβλέπονται από το Σύνταγμα θα ακολουθηθούν ώστε να εκλεγεί ο νέος Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Πολύ απλά η Νέα Δημοκρατία και ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα προτείνουν εκείνον ή εκείνη που ανταποκρίνονται στο αξίωμα.
Σ’ αυτό το πλαίσιο θα ήταν άκρως προσβλητικό για την κυβερνώσα παράταξη, αλλά και με τα εκατομμύρια των ψηφοφόρων που την τίμησαν με τη ψήφο τους, να συζητά με την αντιπολίτευση και τα ΜΜΕ τις… 50 αποχρώσεις των προσώπων εκείνων που εξυπηρετούν τα στερεότυπα της αντιπολίτευσης. Δεν θυμάμαι να το έκανε αυτό ο κύριος Τσίπρας, ούτε βέβαια ο Ανδρέας Παπανδρέου με τον κύριο Σαρτζετάκη.
Και μια και το έφερε η κουβέντα, από που κι ως που θεωρείται δεδομένο ότι όταν στην κυβέρνηση είναι η Κεντροδεξιά ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας πρέπει να επιλέγεται από την Κεντροαριστερά; Να θυμίσουμε ότι επί Κωνσταντίνου Καραμανλή διετέλεσαν Πρόεδροι ο Μιχάλης Στασινόπουλος και ο Κωνσταντίνος Τσάτσος; Δηλαδή ο Καραμανλής δίχασε με αυτές τις επιλογές; Μήπως θυμάται η κ. Γεννηματά, η οποία αποκλείει πολιτικούς με τους οποίους συνεργάστηκε στην ίδια κυβέρνηση, ότι το κόμμα της με μια άκρως… συναινετική κίνηση «άδειασε» τον Κωνσταντίνο Καραμανλή για να βάλει στη θέση του τον Χρήστο Σαρτζετάκη;
Με δύο λόγια όλα αυτά είναι φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Συνιστούν υποκρισία και σ’ ένα βαθμό εκβιασμό της μειοψηφίας επί της πλειοψηφίας. Προφανώς η αντιπολίτευση έχει δικαίωμα να μη ψηφίσει την πρόταση της κυβέρνησης και να υποδείξει δικό της υποψήφιο. Δεν έχει κανένα όμως δικαίωμα να απορρίπτει προτάσεις υποψηφίων μόνο και μόνο γιατί δεν ανήκουν στο χώρο της Κεντροαριστεράς ή της Αριστεράς. Άλλωστε δεν υπάρχει συναίνεση αλα καρτ όπως την εννοούν η πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ και ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ. Και θα ήταν πολιτικό σφάλμα να υποκύψει η κυβέρνηση σε λογικές που η κοινωνία έχει προ πολλού ξεπεράσει.