8.2 C
Karditsa
Παρασκευή, 29 Μαρτίου, 2024

Ο άνθρωπος που θα γινόταν μάγος

Διαβάστε επίσης:

ΜΙΧΑΛΗΣ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗΣ

Πολλοί θα ξινίσουν. Όμως, αν περιγράψεις την ανάδυση του Τσίπρα με τα «ληξιαρχικά» του δεδομένα –αν μετρήσεις τη σταδιοδρομία του με αριθμούς–, θα βρεις ένα από τα πιο επιτυχημένα εκλογικά πρότζεκτ στην ιστορία του νεοελληνικού κράτους. Στα τριάντα τρία του ήταν ήδη πολιτικός αρχηγός και στα σαράντα του πρωθυπουργός, ο νεότερος όλων. Πήρε ένα κόμμα από το 5,04% και το έφτασε στο 36,3%. Και μετά από τεσσεράμισι χρόνια στην εξουσία, ηττήθηκε μεν, αλλά υπερηφάνως, έχοντας χάσει μόλις πέντε ποσοστιαίες μονάδες από το εκλογικό του κεφάλαιο.

- Advertisement -

Πολλοί ξινίζουν, αλλά ο Αλέξης Τσίπρας είναι ο πολιτικός της δεκαετίας. Ήταν η πιο μαύρη δεκαετία της μεταπολιτευτικής ιστορίας. Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ πρωταγωνίστησε στις δραματικές της κορυφώσεις, όχι μοιραία. Προκάλεσε ο ίδιος αυτές τις κορυφώσεις, οδηγώντας τις συλλογικές παρορμήσεις που πυροδότησε η κρίση.

Τα πέτυχε όλα αυτά για έναν, κυρίως, λόγο. Επειδή σε μια στιγμή που έβραζε η αγανάκτηση για το παλαιό πολιτικό σύστημα, ο ίδιος μπόρεσε να ενσαρκώσει το αίτημα για αλλαγή. Ήταν, προπαντός, νέος.

Ο πιο παλιός από τους νέους

Τώρα, που τα μεγάλα δράματα έχουν σχολάσει, αξίζει κανείς νηφάλια να αναρωτηθεί ξανά: Πόσο νέος ήταν, αλήθεια, ο Τσίπρας; Οφείλει την εκλογική του επιτυχία στον αυτοδιαφημιζόμενο «ριζοσπαστισμό» του; Ή μήπως πέτυχε επειδή εξακολουθούσε να πουλάει την παλιά συνταγή; Μήπως οφείλει την απήχησή του στο γεγονός ότι μπόρεσε να ανασυσκευάσει τους συμβατικούς μύθους της τετριμμένης δημαγωγίας; Τους μύθους που τα «συστημικά» κόμματα είχαν αναγκαστεί, μετά τη χρεοκοπία, να εγκαταλείψουν;

Μια μελό ερμηνεία από την αντιμνημονιακή περίοδο του Τσίπρα έλεγε ότι οι ψηφοφόροι τον αγάπησαν επειδή έβλεπαν στο πρόσωπό του τα παιδιά τους. Όμως, στο τέλος της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα τα παιδιά στην ηλικία του Τσίπρα που δεν ήξεραν αγγλικά δεν ήταν και πολλά. Αντιθέτως, ήταν πια πολλά τα παιδιά που, προερχόμενα από μικροαστικές –ας πούμε πασοκικές– οικογένειες, είχαν αξιοποιήσει την κοινωνική κινητικότητα και τη λαχτάρα για προκοπή των γονιών τους για να σπουδάσουν, εδώ και στο εξωτερικό. Δεν κάηκε όλη η προχρεοκοπική ανάπτυξη στα μπουζούκια. Έγινε και Erasmus, και Interrail, και μεταπτυχιακά.

Στον Τσίπρα οι ψηφοφόροι δεν έβλεπαν τόσο τα παιδιά τους όσο τους εαυτούς τους. Πρόβαλλαν τη νοσταλγία τους για τη χώρα που είχε εγγυηθεί την αδιατάρακτη ευημερία τους. Ο «νέος» αρχηγός αναθεμάτιζε τη Μεταπολίτευση –«αυτούς που μας έφεραν έως εδώ»– την ώρα που υποσχόταν την παλινόρθωση των παροχών της. Κανείς δεν έβλεπε την αντίφαση. Έβλεπαν μόνο το «παιδί».

Η σοφία της κωλοτούμπας

Η ηλικία του φορέα της οπισθοδρόμησης μπορεί να εξηγεί την εκλογική του επίδοση· δεν αρκεί, όμως, για να εξηγήσει τη διακυβέρνησή του. Οι πιο υποψιασμένοι υποστηρικτές του, για να αποδείξουν το πολιτικό του ταλέντο, επικαλούνται αυτό που οι πολλοί λογαριάζουν ως άγος του: την κωλοτούμπα.

Ακόμη και στις μεγάλες πρωτεύουσες της Ευρώπης θεωρείται κατόρθωμα του πρώην πρωθυπουργού το ότι μπόρεσε να κλείσει ξανά στον ασκό τους ανέμους που ο ίδιος είχε απελευθερώσει.

Υψωμένος στα χέρια του πλήθους, με ένα λευκό πουκάμισο, να διασχίζει ελαφρύς τη ζεστή αθηναϊκή νύχτα, από την Ηρώδου Αττικού έως το κατάμεστο Σύνταγμα. Ποιος άλλος είχε αξιωθεί τέτοια λαϊκή «γείωση»; Εκείνο τον Ιούλιο, ο Τσίπρας είχε τη δύναμη να αλλάξει την ιστορική τροχιά δύο αιώνων. Να τα παίξει όλα στη δραχμή.

Το γεγονός ότι δεν παρασύρθηκε τότε από την παραφορά του πλήθους και την προσγείωσε χωρίς να ανοίξει ρουθούνι –και χωρίς να του κοστίσει την εξουσία– λογίζεται ως αδιάψευστο τεκμήριο της ηγετικής του στόφας.

Και όμως, όλα αυτά θα μπορούσε να τα είχε αποφύγει, όχι μόνο η χώρα, αλλά και ο ίδιος. Εκ των υστέρων φαίνεται ότι, αν είχε αποκόψει μόνος του τη δραχμική συνιστώσα του κόμματός του, αν είχε μέσα του άρει την αμφιταλάντευση για τα θεμελιώδη –με την Ευρώπη και τις ΗΠΑ ή με τη Βενεζουέλα και τη Ρωσία–, θα είχε κερδίσει τις πρώτες εκλογές του 2015 με πολύ πιο άνετη πλειοψηφία. Και θα είχε εκμεταλλευτεί μια ακύμαντη τριετία στη διεθνή οικονομία, εξασφαλίζοντας και για τον ΣΥΡΙΖΑ ανοιχτό κυβερνητικό ορίζοντα.

Ο Τσίπρας εμφανίζεται έτσι όχι ως μάγος της κωλοτούμπας, αλλά ως μαθητευόμενος μάγειρας, που, εκτός από τις προοπτικές της εθνικής οικονομίας, ακρωτηρίασε και τις δικές του.

Η ζωή μετά

Όλη αυτή η συζήτηση παραείναι ρετρό. Ο πολιτικός που κυβέρνησε για τέσσερα ολόκληρα χρόνια μετά το δημοψήφισμα δεν μπορεί να είναι ίδιος με τον πολιτικό που προκάλεσε το δημοψήφισμα. Εκτός Ελλάδος, δεν τον ταξινομούν πια στους λαϊκιστές. Κάθε άλλο. Μέχρι πρόσφατα διάβαζε κανείς επαίνους για το πώς κατάφερε και στο Μακεδονικό να αντιμετωπίσει ένα κύμα εθνικολαϊκισμού και να επικρατήσει.

Στις Πρέσπες ο Τσίπρας έμαθε με τον πιο σκληρό τρόπο ότι η πλατεία δεν έχει πάντα δίκιο. Δεν τον έχει ωριμάσει, άραγε, αυτό το μάθημα;

Για να απαντήσει κανείς στο ερώτημα, πρέπει να επιστρέψει στην αρχή. Πρέπει να αναρωτηθεί αν έχει ακούσει από το στόμα του πρώην πρωθυπουργού, του επί έντεκα χρόνια πολιτικού αρχηγού, μια φρέσκια ιδέα. Πρέπει να αναρωτηθεί αν ο Τσίπρας κατάφερε, μεγαλώνοντας, να ανανεωθεί.

Με ένα κόμμα το οποίο προσπαθεί να ανανεώσει μεταγγίζοντάς του το πιο παλιό κομμάτι του παλιού ΠΑΣΟΚ, ο Τσίπρας εκλαμβάνει τον ανδρεϊσμό σαν νεότητα. Ήταν νωρίς στη ζωή του όταν ήρθε στα πράγματα. Αλλά στην ιστορία μπήκε κιόλας καθυστερημένος.
Πηγή:Καθημερινή

Ροή Ειδήσεων

Στην ίδια κατηγορία: