Με την ταινία «Η Σωτηρία της ψυχής» (Hotel Salvation), σε σκηνοθεσία και σενάριο Σουμπασίς Μπουτιανί, συνεχίζονται οι προβολές της κινηματογραφικής κοινότητας του ΔΟΕΠΑΠ-ΔΗΠΕΘΕ του Δήμου Βόλου.
Η ταινία θα προβληθεί την Παρασκευή 17 Ιανουαρίου στο Μεταξουργείο στην Ν.Ιωνία και την Δευτέρα 20 Ιανουαρίου στο Αχίλλειο. Ώρα έναρξης 21:30.
Πρόκειται για μια παραγωγή Ινδίας, του 2016, σε σενάριο και σκηνοθεσία Σουμπασίς Μπουτιανί, φωτογραφία: Ντέιβιντ Χούγιλερ, Μάικλ ΜακΣουίνι, Μοντάζ: Μανάς Μιτάλ, Μουσική: Ταντζάρ Τζουνάιντ.
Πρωταγωνιστούν: Αντίλ Χουσέιν, Λαλίτ Μπελ, Γκιταντζάλι Κουλκάρνι
Διάρκεια: 102 λεπτά
Ένας ηλικιωμένος Ινδός αποφασίζει ξαφνικά να εγκαταλείψει το σπίτι του και να ταξιδέψει μαζί με το γιο του στο μυθικό Βαρανάσι προκειμένου να αφήσει στην ιερή αυτή πόλη την τελευταία του πνοή.
Έχει περάσει πάνω από μισός αιώνας από τότε που οι Ινδικές παραγωγές γεμίζαν με θεατές τις αίθουσες και της Ελλάδας.
Έκτοτε άλλαξαν πολλά, και εδώ αλλά και εκεί, με τη κινηματογραφική παραγωγή στην Ινδία να εξελίσσεται τα τελευταία 30ετία στη πιο πλούσια παγκοσμίως, το γνωστό σε όλους Bollywood.
Στη συνείδηση των περισσοτέρων μας όμως, αυτός ο τίτλος έχει συνυφανθεί με πάμπλουτες αλλά κιτς μουσικοχορευτικές μελό παραγωγές ή εξωφρενικές περιπέτειες δράσης.
Παρότι φυσικά υπάρχουν και αυτές, υπάρχουν και ταινίες όπως το Hotel Salvation που αξίζει να ανακαλύψουμε…
Ο 77χρονος Daya βλέπει ένα περίεργο όνειρο που τον κάνει να πιστέψει ότι πλησιάζει το τέλος του.
Πιστός Ινδουιστής, εκφράζει την επιθυμία να πεθάνει στην ιερή πόλη Βαρανάσι, στις όχθες του ποταμού Γάγγη.
Ο γιος του, Rajiv, ένας μεσήλικας επιχειρηματίας, παρότι δεν έχει ιδιαίτερα καλές σχέσεις με τον πατέρα του, αποφασίζει να τον συνοδέψει.
Εκεί βρίσκουν καταφύγιο σε ένα “ξενοδοχείο”, ένα μισοερηπωμένο κτήριο στο οποίο ένας ιερέας υποδέχεται, με το αζημίωτο φυσικά, τους ηλικιωμένους που φτάνουν στη πόλη για να πετύχουν τη σωτηρία της ψυχής τους.
Κατ’ αρχάς, επειδή οι περισσότεροι, όπως κι εγώ πρέπει να ομολογήσω, μπορεί να φοβηθείτε από την Ινδική καταγωγή του, θέλω να ξεκαθαρίσω ότι το Hotel Salvation είναι μια παραγωγή απολύτως συμβατή με το δυτικό κοινό και δε χρειάζεται καμία εξοικείωση μιας και το ύφος της είναι κλασσικό indie (no pun intended).
Το φιλμ, έχοντας ως επίκεντρο το αληθινό έθιμο αυτών των “ξενοδοχείων” στο Βαρανάσι, μας διηγείται μια γλυκόπικρη ιστορία για τη σχέση ενός πατέρα με το γιο αλλά και τη σχέση τους με το θάνατο.
Ο δημιουργός Shubhashish Bhutiani επιτυγχάνει μια αξιοζήλευτη ατμόσφαιρά, χρησιμοποιώντας το μαύρο θέμα του θανάτου μονάχα ως καταλύτη της πλοκής, με αποτέλεσμα το ύφος της ταινίας να μη γίνεται ποτέ ιδιαίτερα βαρύ ή μελοδραματικό, και το χιούμορ, άλλες φορές πικρό και άλλες γλυκό, να έχει θέση παντού, σατιρίζοντας με μεγάλη επιτυχία ακόμα και τη θρησκεία.
Ο γιος είναι ένας άνδρας του σήμερα, που ζει με το κινητό τηλέφωνο ως προέκταση του χεριού του για να μη χάσει κάποιον πελάτη.
Η σχέση του με τη σύζυγο δεν είναι και η καλύτερη, ενώ τώρα ετοιμάζεται να παντρέψει και τη κόρη.
Από την άλλη ο πατέρας, πρώην δάσκαλος και ποιητής, βρισκόμενος στα τελευταία της ζωής του, είναι σε έναν άλλο δικό του κόσμο, βλέπει τα πράγματα διαφορετικά, τον ενδιαφέρει περισσότερο η ψυχή του και δε φοβάται το τέλος.
Οι σχέσεις τους δεν ήταν ποτέ καλές, στοιχείο που δυστυχώς δεν αναπτύσσεται όσο ολοκληρωμένα θα θέλαμε, όμως αυτή τη περίοδο που βρίσκονται απομονωμένοι στο ξενοδοχείο θα τους δώσει την ευκαιρία να μιλήσουν έξω από τα δόντια, χωρίς καν να χρειάζεται να συμφωνούν ή να λύσουν τις διαφορές τους.
Η πρόκληση συναισθημάτων από το Hotel Salvation είναι προσεκτικά φειδωλή, προσφέροντας περισσότερο τροφή για σκέψη, χωρίς όμως να λείπουν και οι σκηνές που χωρίς να χρειάζεται να ανοίξουν το στόμα τους, οι χαρακτήρες μας ανοίγουν τη καρδιά τους, κάτι που επιτυγχάνεται χάρη στην εξαιρετική σκηνοθεσία του Bhutiani αλλά και τις ερμηνείες των Adil Hussain (Life of Pi) και του θεατρικού Lalit Behl.
Μια πανανθρώπινη γλυκόπικρη τρυφερή δραμεντί, το Hotel Salvation έχει να πει πολλά, τόσο θεματικά όσο και καλλιτεχνικά και το καταφέρνει χάρη στο άπλετο ταλέντο των συντελεστών του.
Με μοναδικό ατόπημα την ελλειμματική ανάπτυξη των χαρακτήρων, η οποία δεν αφαιρεί ουσιαστικά πόντους αλλά ενώ είχε την ευκαιρία, αποτυγχάνει να τους προσθέσει, είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε ένα εξαιρετικό φιλμ, στολίδι για τους θερινούς κινηματογράφους που το επέλεξαν αντί μιας ακόμα γαλλικής κομεντί.